Ён выпаў, каб растаць,
адлігі сьнег.
Ён быў па-чалавечы нетрывалы.
На міг прыкрыў зямлю –
так чорны грэх
Няшчыраю малітвай прыкрываюць.
Ён падаў цяжка,
быццам нежывы.
I не палёгку нёс, а прадчуваньне,
I пах скляпенны леташняй травы,
I быў салёны смакам, як расстаньне.
Ён біў у грудзі стомленай зямлі,
Як рэквіем па нашых мёртвых душах,
I плакалі зямныя каралі –
Рабы нябёс
і кожнага, хто дужы.
...Я нават ратаваньня не прашу
У гэты час,
у гэты боль вялікі...
А словы ападалі на душу
I таялі,
як мокры сьнег адлігі...
|
|
